Een Italiaans avondje

Nadat ik de motor van de maand oktober van de Laverda-kalender eens goed had bekeken, werd ik nieuwsgierig hoe dit staaltje van technisch vernuft tot stand was gekomen. Achter in de kalender staan gelukkig de namen van de trotse bezitters, dus de zoektocht kon beginnen. Met de moderne middelen die je tegenwoordig ter beschikking staan, ben je al gauw net zo slim als Peter R. de Vries. Na enig zoeken in de digitale telefoongids en wat rondvragen in de kennissenkring bleek dat de vrouw van de broer van Arie (Hans Kramer) bij een vriend bekend was. Via haar kwam het contact tot stand en kon er al snel een afspraak worden gemaakt. Donderdagavond bleek de vaste sleutelavond te zijn en dus togen we op 16 oktober naar Schermerhorn. We werden ontvangen met koffie en zaten gezellig rondom het brommende allesbrandertje dat de schuur warm hield. Dat dit haast een onmogelijke opgave voor dit arme beest was kwam omdat de afmetingen van de ruimte meer dan riant te noemen was. Alleen al de aanwezigheid van de twee profi heftafels, en een “beuntje” waarop de Laverda 1000 van Hans geparkeerd stond, geeft al aan over welke afmetingen we het hier hebben. Tel hierbij een paar werkbanken, een draai- en een stel freesbanken op en je hebt dan al gauw het Walhalla voor de gevorderde sleutelaar. De aanwezigheid van 5 motoren en nog wat losse blokken en frames mag ook niet onvermeld blijven, daar kwamen we uiteindelijk toch voor. Nadat ik Arie vertelde dat ik n.a.v. van dit bezoek, en het aanschouwen van al dit moois, misschien een stukje voor het clubblad zou schrijven antwoorde hij: “Tja dat zou ik toch eigenlijkzelf eens moeten doen.” Doen Arie!! Na een korte rondleiding kwamen we terecht bij de kalender-racer. Een dikke upside down voorvork van een Kawasaki, een gemodificeerde achterbrug, 17 inch wielen en een strakke stuurkuip zijn dingen die zoal opvallen. De motor lijkt ook iets hoger op zijn pootjes te staan. Dit optisch mooie effect wordt vermoedelijk mede veroorzaakt door de gemonteerde kleinere wielen. Wat me bijzonder interesseerde aan dit staaltje van typisch Noordhollands sleutelvernuft was dat kleine hydrauliek cilindertje aan de rechterkant van het motorblok. Het bleek, zoals ik al vermoedde, de gemonteerde hydraulische koppeling te zijn. Eh, ik durf het bijna niet te vragen maarre.... mag ik even? Ik kneep de koppeling in en kneep deze zowat door het stuur heen, verdikkie wat ging dat licht zeg! Zelf heb ik in relatief korte tijd 2 koppeling-kabels op m’n 1200 3cl verspeeld en sla dus elke keer als ik ontkoppel een kruisje. Eén ding was zeker, deze modificatie stond vanaf nu bovenaan mijn verlanglijstje. Hopelijk lukt het me deze winter nog om dit te realiseren, en ik hoop dat Arie dan nog een paar goeie tips voor me heeft. De gemonteerde achterbrug ziet er imposant uit en is volgens Arie een typisch geval van praktijkontwikkeling (lees try and error). Nadat hij een aantal malen naast de baan was beland vanwege het spontaan afbreken van onderdelen, kreeg de steeds zwaarder uitgevoerde brug zijn uiteindelijke vorm. Na de noodzakelijke aanpassingen functioneert ie nu prima. Iets wat minder goed werkte was de linkerarm van Arie, die hing n.l. in een mitella. Deze schade was veroorzaakt door een crash op 28/29mei op het circuit van Eemshaven. Buiten zijn schuld om ging Arie toen hard van de motor af (een Ducati deze keer). Doordat de noodzakelijke operatie aan schouderblad en sleutelbeen pas na de tweede keer goed uitpakte, liep hij na al die maanden nog steeds met een tuigje om zijn nek. Dit zou overigens nog maar van korte duur zijn . Ik ben benieuwd wie er uiteindelijk eerder weer helemaal de oude zou zijn, Arie of de Ducati. Laatstgenoemde stond immers nog steeds op de brug compleet met schade van de crash. Na even zoeken vond ik in een andere hoek van de schuur de Laverda van Hans. Hij was bezig met het demonteren van alle plaat- en kuipwerk van zijn motor. Was ik nèt te laat voor een statieportret maar op deze manier kon ik de machine wel goed bekijken. Ook hier weer de diverse aanpassingen aan frame en motor. Wat ik zelf een relatief simpele maar zeer doeltreffende modificatie vond, was de verhoogde montage van de achtervering. Een klein stukje opgelast materiaal boven het montagepunt van de schokdemper zorgt zo voor een iets naar voren hellend frame. Dit kwam de wegligging volgens Hans ten goede. Hans: “Ondanks het gebruik van lichte materialen blijft het hoge gewicht van zo´n driepitter je tijdens snel sturen en remmen toch wel parten spelen.” Daar kon ik het wel mee eens zijn. Na nog wat andere interessante aanpassingen van de 1200 te hebben bekeken, was het de hoogste tijd voor een korte pauze. Met een pilsje rond de kachel werd nog een tijdje gezellig gepraat over de plannen voor het aankomende seizoen. Arie, Hans nogmaals bedankt voor de gastvrijheid en ik zou zeggen kom dat biertje aankomende zomer maar eens terughalen.

Ciao,

Theo Jongerling